Sinds twee maanden ben ik in Papoea Nieuw Guinea. Voordat ik vertrok heb ik met verschillende mensen gepraat die in PNG gewerkt en gewoond hebben. Er waren personen die erg positief waren, maar ook die erg negatief waren (‘Je bent gek dat je erheen gaat’). Veel volunteers die voor mij hierheen zijn gegaan hebben verlengd. Dat was voor mij een goed teken.
Ondanks dat het misschien niet het makkelijkste land is om in te wonen en te werken, wilde ik er toch graag voor gaan.

Ik werk bij de Lutheran School of Nursing in Madang via VSO in het Nursing Education Support Project. De bedoeling was om op elke verpleegkunde school een volunteer te plaatsen in PNG (8 totaal), helaas is de financiering van het project drastisch omlaag gegaan (bezuinigingen van de Australische overheid op ontwikkelingssamenwerking), waardoor we nu met 3 verpleegkundigen op 3 scholen zijn. Daarnaast is het project nu van 3 jaar, naar 1 jaar gegaan.

De grote lijnen van het project staan op papier. Op dit moment ben ik bezig om mijn collega’s en studenten te leren kennen. Ik volg (praktijk)lessen, ga met de studenten mee naar het ziekenhuis (mag helaas nog niks doen want ik heb mijn registratie nog niet), ga mee met de studenten naar een dorp voor praktijkervaring voor ‘community health’.
Daarnaast heb ik een aantal lessen voorbereid en gegeven. Als onderdeel van het project is het de bedoeling dat ik een aantal lessen zal geven, met het principe van ‘adult learning’, samen met mijn collega’s. Samen, het uiteindelijke doel is kennis te delen, en dat kan alleen als je samenwerkt.
De klassen zijn dit moment erg groot. Er zijn te weinig verpleegkundigen in PNG, dus heeft de overhead de grote van de klassen opgeschroeft. Het wordt een uitdaging om les te geven aan een klas van 45-50 studenten.
De school heeft me gevraagd om hen te ondersteunen met het herschrijven van het curriculum, het schrijven van modules voor docenten en studenten, het herschrijven van ‘clinical record book’ en het ondersteunen van de studenten die naar het ziekenhuis, dorp of kliniek gaan voor hen praktijkervaring. Genoeg te doen dus komend jaar .

In Madang is het warm, ik moet daar erg aan wennen. Helaas schijnt het nog de de koele periode te zijn en wordt het over een aantal maanden nog veel warmer en vochtiger. In het begin gaf mijn thermometer zo’n 36 graden binnen aan, het is kort even wat koeler geweest maar nu loopt de meter weer op.
In Madang is het mogelijk om overdag te wandelen van en naar je werk (niet alle plekken van Madang), ‘s avonds kan dat niet en heb je een auto nodig om van A naar B te gaan.
Vaak doe ik in het weekend ‘s ochtends mijn boodschappen, omdat om de vrijdag betaaldag is en in de middag mensen drinken en dronken worden. Dan wordt de sfeer anders en is het niet prettig om in de stad te zijn (vechtpartijen).
Het leven in PNG is anders voor elke volunteer, het is afhankelijk van je eigen instelling maar ook of je man/vrouw en oud/jong bent. Zeker als oudere man heb je meer vrijheid, wat je als jonge vrouw beter niet kunt doen.
Ik heb het goed naar mijn zin hier in Madang. Ik heb fijne collega’s en een mooi appartementje om in te wonen. Helaas woon ik er niet alleen, hele kolonies mieren wonen er ook evenals een rat.
Gelukkig zijn er daar oplossingen voor (helaas geen diervriendelijke, maar ik kan echt niet in een huis leven waar een rat woont).
Daarnaast is er in Madang genoeg te doen, zo is er de mogelijkheid om te kajakken en te snorkelen, waar ik erg leuk vind. Er is een toeristenbureau, die met hulp van een volunteer activiteiten aan het opzetten zijn. Ongeveer 1x in de maand organiseren zij een wandeling of cultureel uitje. Zij hebben bijvoorbeeld een uitje georganiseerd naar een waterval waar we konden zwemmen. Op de heen en terug weg hebben we, met behulp van de lokale mensen, het pad ernaartoe gelopen, door rivier bedding gewaad en aan lianen gehangen (een stukje was iets te steil).
Ik heb geen auto, maar er zijn genoeg anderen die dat wel hebben en bereid zijn om een lift te geven. Zo kan ik ’s avonds ook naar activiteiten.